Mount Taranaki (Mount Egmont) - Mt Taranaki NP

Donderdag 11 april 2019

Uitgeregend vandaag ! Er bestaan geen andere woorden voor. Drie asfaltwegen leiden tot een hoogte van zo’n 1200 m. Kenmerkend voor alle drie zou het fantastische gezicht op de piek zijn zolang je door de weilanden buiten het NP rijdt. In het NP rijden wij plotseling door dichter en geleidelijk aan ondoordringbaar regenwoud, waar de bomen zijn begroeid met mos en epifyten en met elkaar zijn verbonden door slingerplanten. Naarmate je hoger komt, wordt het bos weer dunner en lichter. De bomen verschrompelen tot struikgewas.

Wij proberen een eerste excursie naar Mt Taranaki (North Egmont Visitor Centre) te maken in de hoop toch iets van de berg te zien. Mount Taranaki, ook wel Mount Egmont, genoemd is een 2518 meter hoge slapende vulkaan op het Noordereiland en is waarschijnlijk meer dan 70.000 jaar geleden gevormd als gevolg van een vulkanische uitbarsting. De berg is heilig voor de Maori's. De laatste activiteit was in 1995/1996, toen de berg as uitbraakte.  De laatste grote uitbarsting was in 1755.

De vulkaan Taranaki (2517m) torent als een reusachtige herinnering aan een vulkanisch verleden ver uit boven de westkust. De kegel vormt het middelpunt van het cirkelvormig Egmont National Park dat zo’n 33.000 ha groot is. De vulkaantop ligt vaak achter de wolken. Onder de lokale bevolking gaat het grapje: “Als je de berg  kunt zien, dan gaat het regenen; als je de berg niet kunt zien, dan regent het al. Omdat de berg zo lijkt op de berg Fuji in Japan, werden hier de opnamen gemaakt voor de film "The Last Samurai" met Tom Cruise.

Volgens de legende van de Maori’s leefde Taranaki samen met de andere vulkanen op het midden van het Noordereiland. Op een dag, toen Tongariro weg was, verleidde Taranaki diens mooi vrouw Pihanga. Toen Tongariro terugkeerde, ontplofte hij (letterlijk) van jaloezie. Taranaki maakte dat hij wegkwam richting de kust, waar hij nog steeds treurt om zijn geliefde.

Door de nabijheid van de kust heeft het weer een wisselvallig karakter. Er valt jaarlijks zo’n zeven meter regen, een nationaal record en dat hebben wij meer dan gewaar geworden. Het kan binnen enkele minuten omslaan. Het nationale park, dat ver verwijderd ligt van de drukke toeristische plaatsen, is meestal verlaten zodat wij ongestoord kunnen genieten van de ruige en indrukwekkende natuur.

Aangezien het hier niet lukt proberen wij een volgende weg en rijden wij naar de Dawson Falls. De GPS leidt ons tussendoor door de landerijen tot Manaia Road naar de zuidoostzijde van de vulkaan. Ook hier is er van de vulkaan niets te zien.  Na een warme koffie in het Falls Mountain Lodge met Alpensfeer, volgen wij de weg naar de voet van de waterval. Het eerste deel van het pad volgt de hoofdweg (heuvelafwaarts) en springt vervolgens het bos in. Binnen 5 minuten bereiken wij een knooppunt. Hier hebben wij de keuze om naar het uitkijkpunt van de waterval te klimmen of af te dalen naar de basis van de waterval. Wij kiezen voor het laatste. Door de overvloedige regen buldert het water naar beneden, kortom indrukwekkend. Wij keren langs dezelfde weg terug (80 meter omhoog via ongelijke trappen en door diepe waterplassen) met als resultaat doorweekte kleren en schoenen, maar het was het waard. Wij bezoeken ook nog de oude centrale die het park van elektriciteit voorziet.

Kletsnat besluiten wij terug te keren naar het hotel. Daar gaat Roland nog naar de promenade om het stormachtige weer op de gevoelige plaat vast te leggen.

Morgen onze voorlaatste dag in NZ, we rijden naar Waitomo.

apopo ko tetahi atu ra